مقایسه تعادل پویا و عملکردی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی

مقدمه: یکی از شایع ترین تظاهرات نوروپاتی محیطی دیابتی (dpn)، کاهش تعادل و اختلال کنترل وضعیت است. از آن جایی که تعادل جزء نیازهای اساسی جهت انجام فعالیت های روزمره بوده و در فعالیت ایستا و پویا نقش مهمی را ایفا می کند، لذا هدف پژوهش حاضر، ارزیابی و مقایسه تعادل پویا و عملکردی (به صورت بالینی و آزمایشگاهی) در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی با افراد سالم است. روش ها: در این مطالعه تعادل پویا و عملکردی 11بیمار مبتلا به dpn (که نوروپاتی آن ها به وسیله پرسشنامه میشیگان تشخیص داده شده بود) و ۱1 فرد سالم که از نظر جنس، سن و نمایه توده بدنی با افراد گروه سالم جور شده بودند، به وسیله دستگاه biodex و تست های تعادلی تاندم ارزیابی شدند. از آزمون t مستقل به منظور مقایسه شاخص های تعادلی بین دو گروه بیمار و سالم استفاده شد. علاوه بر این، همبستگی میان شاخص های تعادل پویا و تست های تعادل عملکردی تاندم، توسط ضریب همبستگی پیرسون نیز مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: شاخص های ثبات تعادل پویا در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی نسبت به افراد سالم (شامل ثبات کلی (003/0=p)، ثبات داخلی-خارجی (002/0=p) و ثبات قدامی-خلفی (047/0=p)) به طور معنی داری بالاتر بود. میانگین مدت زمان ایستادن در تست های عملکردی تاندم در گروه دیابتی در مقایسه با افراد سالم در دو حالت چشم باز (031/0=p) و چشم بسته (016/0=p)، به طور معنی داری کمتر بود. همچنین در گروه بیماران دیابتی، همبستگی منفی بسیار بالایی (794/0- r=) بین شاخص ثبات داخلی- خارجی با ایستادن تاندم در وضعیت چشم بسته وجود داشت (004/0=p). نتیجه گیری: افراد مسن مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی دچار اختلال تعادل عملکرد شدیدی نسبت به افراد سالم جورشده هستند که ممکن است آن ها را در معرض خطر افتادن هنگام انجام فعالیت های روزانه زندگی قرار دهد.